Zabawa w ogrodzie

Po śniadaniu napisałam list do Deana i poszłam do Rona, by pożyczył mi Świstoświnkę. On, Hermiona i Harry znowu o czymś rozmawiali i widząc to, poczułam ukłucie zazdrości. Byli moimi przyjaciółmi( i rodziną w przypadku Rona), ale ta trójka zawsze trzymała się razem, a ja tylko czasem wtrącałam się do ich spraw. Byłam dziwnie samotna i pomyślałam nagle o zaproszeniu do Nory Luny, która mieszkała całkiem niedaleko.

-         Co się znowu stało?- zapytał Ron, gdy przez chwilę milczałam.

-         Aleś ty miły- odgryzłam się bez zastanowienia.

-         Daj spokój, Ron!- upomniała go Hermiona- Ginny to nasza przyjaciółka.

-         Właśnie- dodał Harry, patrząc na mnie- Możesz tu zostać, jak chcesz.

-         Dzięki, ale przyszłam po Świstoświnkę. Muszę wysłać list.

-         Do kogo?- spytał podejrzliwie Ron.

-         Do chłopaka.

-         Czyli?

-         Do Deana Thomasa...Ogarnij się!- dodałam, gdy zmarszczył z niesmakiem brwi- Mówiłam ci o tym.

-         Tak, ale...Co konkretnie tam napisałaś?

-         Same wyznania miłości, wiesz....Co z tą sową?

Ron patrzył się jeszcze chwilę na mnie, ale w końcu Hermiona dała mu kuśtyka w bok i pokiwał głową. Podeszłam do małej sówki, która na mój widok zatrzepotała radośnie skrzydłami. Przypięłam jej do nóżki list i powiedziałam:

-         Leć do Deana Thomasa.

Świstoświnka poderwała się w powietrze i zniknęła za oknem.

-         Więc...ty z nim chodzisz?- spytał Ron.

-         Jeszcze nie.

-         Co to znaczy jeszcze?

-         Ginny, zastanawialiśmy się właśnie, czy nie zagrasz z nami w Quidditcha w ogrodzie- wtrącił się Harry, widząc nadciągającą sprzeczkę. Zamrugałam.

-         Jasne, chętnie. Ale ty Hermiono...

-         Dam sobie radę- zapewniła, a ja zauważyłam na jej kolanach książkę Quidditch przez wieki i stłumiłam śmiech.

-         Okej, to kiedy?

-         Po obiedzie- oznajmił Ron.

-         W porządku.

Wyszłam, czując ekscytację. Bardzo lubiłam latać na miotle i cieszyłam się, że mnie zaprosili. Wreszcie będę miała jakieś fajne zajęcie na popołudnie.

Tak jak się umówiliśmy, po obiedzie wzięliśmy miotły. Ja kupiłam sobie w zeszłym roku Kometę, trochę stary model, ale rodziców nie było stać na lepszy. Ron miał Zmiatacza nr 11, też średnio dobrą miotłę. Hermionie dostała się stara miotła Charlie’ego- Zmiatacz nr 7. Natomiast w ręku Harry’ego połyskiwała Błyskawica i wydawał się tym nieco zmieszany. Nasz ogródek był duży, więc śmiało można było grać. Z tyłu domu Fred i George zbudowali dwie, teraz już nieco zniszczone, pętle do Quidditcha.

-         To kto z kim gra?- zapytał Harry.

-         Ja chcę z Harry’m!- oznajmił Ron, ale ten pokręcił głową.

-         Dobrze wiesz, że nie możemy zostawić dziewczyn, bo jesteśmy...trochę lepsi od nich.

-         Wypraszam sobie!- zażartowałam, ale wiedziała, że najlepszy musi grać z najgorszym, więc ja i Ron(nasze umiejętności były całkiem dobre) powinniśmy być w jednej drużynie.

-         Okej, to ja...może zagram z Hermioną- oświadczył Harry, a policzki Rona lekko poróżowiały.

-         Nie, może ja jej pokażę...

-         Nie, Ron. Będę z Harry’m- powiedziała Hermiona, a ja czułam, że bała się upokorzenia przed nim.

Wszyscy skinęliśmy głowami i wzbiliśmy się w powietrze. Hermiona miała niepewną minę i trzymała się kurczowo miotły.

-         No dobra. Ta pętla po lewej jest moja. Zaczynamy- rzekł Harry, wyrzucił w górę kafel i zaczęła się gra. Każdy mógł brać piłkę i rzucać, albo bronić swojej pętli. Ron lepiej nadawał się na obrońcę, więc tkwił przy bramce, a ja starałam się przechwycić kafla. Hermiona i Harry mi to udaremniali, ale tą pierwszą łatwo było wykiwać. Wiedziałam, że od dawna nie siedziała na miotle, więc problem stanowił tylko Harry. Był szybki i zwinny, ciągle wyrywał mi piłkę. Na szczęście miałam talent Ścigającego i bardzo dobrze strzelałam gole, które Hermiona dość żałośnie próbowała obronić.

Słońce się coraz bardziej zniżało, a my dalej graliśmy. Dawno tak dobrze się nie bawiłam. W końcu Hermiona też się wyluzowała i cała nasza czwórka zanosiła się śmiechem. Właśnie ocierałam się o Harry’ego, usiłując odebrać mu kafla, gdy mama zawołała z domu:

-         Kolacja, moi drodzy!

Niechętnie wylądowaliśmy. Zrzuciłam rude włosy ze spoconego czoła. Ron wciąż się śmiał z zabawnej próby obrony Hermiony, której kąciki ust też drgały, choć głowę miała z dumą zadartą ku górze.

-         To było dobre, Hermiono!- zakpił Ron.

-         Odezwał się bohater. Ginny nieźle ci nakopała!

-         Ale ta twoja mina!

-         A wiesz, że przepuściłeś siedem goli?

I tak przedrzeźniając się, oddali się ode mnie i Harry’ego.

-         Było super- wyznałam. Zobaczyłam jego uśmiech na tle ciemniejącego nieba.  

-         Tak....- spojrzał na mnie- Myślisz o pozycji Ścigającego?

-         No tak.

-         Wstawię się za tobą u kapitana Gryfonów. Świetnie rzucasz.

-         Dzięki. Ty też nieźle, jak na Szukającego.

-         Hm, mam nadzieję, że to powtórzymy.

Rzuciłam mu wesołe spojrzenie.

-         No pewnie. Mamy całe lato.